Van suikerrijk naar suikervrij

Nog voor het vertrek van mijn man hadden we uitvoerig gesproken over een andere levensstijl, namelijk zonder suiker. Mijn moeder eet inmiddels al bijna een jaar geen suiker meer en ze voelt zich beter dan ooit. Mijn man zag het helemaal zitten en verdiepte zich vol enthousiasme in de suikervrije wereld. Ikzelf was wat terughoudender. Geen suiker meer?! Wat eet je dan nog wel?
Inmiddels waren we erachter dat suiker een zeer ongezond goedje is. Het maakt meer kapot dan je lief is en ook met de vruchtbaarheid was suiker een no-go!

Om toch alvast maar een begin te maken schrapten we alle bewust toegevoegde suikers uit onze voeding. Zo deed Gydo bijvoorbeeld geen suiker meer in zijn koffie en naam ik geen Ice-Tea meer op een terras. De overduidelijke toevoeging van suiker weglaten was niet zo moeilijk, maar alle stiekeme suikers wel. En omdat Gydo zijn vertrek steeds dichterbij kwam (en hij daar niet suikervrij kan eten) besloten we om na zijn afwezigheid weer verder te gaan en echt te starten.

Nadat mijn man twee weken weg was kocht ik het boek 'De Hormoonfactor' van Ralph Moorman. Ik had zijn naam al vele malen langs zien komen en dan voornamelijk in relatie tot mensen met vruchtbaarheidsproblemen. Na flink wat onderzoek en gesprekken met mensen die een dergelijke levensstijl hebben toegepast ben ik op 31 juli 2015 begonnen met de ommekeer.
Ik gaf al het eten weg waar suiker in zat en voorzag de planken en kastjes met gezonde voedingsmiddelen zoals allerlei soorten meel, noten en zaden en nog veel meer. Ik maakte een weekplanning waarin ik schreef wat mijn ontbijt, lunch, avondeten en tussendoortjes voor die dag waren en begon vol goede moed aan dit avontuur.

Volgens Ralph (en overigens vele andere onderzoekers) is het eten van suiker slecht voor je. Nee, niet alle suikers. Zo zitten er bijvoorbeeld ook natuurlijke suikers in fruit en zelfs in groente. Ik heb het over de geraffineerde suikers die ervoor zorgen dat ons eten wat zoeter is of langer goed blijft. Wanneer je suikers eet stijgt je bloedsuikerspiegel. Je lichaam probeert deze weer naar beneden te halen en er wordt dan insuline aangemaakt (deze laat je bloedsuikerspiegel dalen). Wanneer je dus niet overmatig veel suiker eet kan je lichaam het teveel prima zelf verwerken. Wanneer je echter dagelijks veel te veel suiker inneemt (wat wij tegenwoordig makkelijk doen) heeft je lichaam er veel meer moeite mee. Het lukt niet om de bloedsuikerspiegel weer 'normaal' te maken wat vele klachten met zich mee brengt. Denk hierbij aan diabetes, vermoeidheid, concentratie problemen, darm problemen en nog veel meer.
Omdat er veel insuline aangemaakt wordt om je bloedsuikerspiegel weer naar beneden te brengen brengt het je hormonen balans in de war. Er wordt namelijk veel meer insuline aangemaakt dan er eigenlijk in je lichaam thuis hoort. En je hormonen zijn juist zo belangrijk voor de vruchtbaarheid.
Het hele technische verhaal zal ik je nu besparen, maar suiker is dus echt niet goed voor je!

Buiten suikervrij eet ik ook (grotendeels) glutenvrij. Gluten komen voor in bijvoorbeeld rogge, rijst, tarwe, spelt, haver etc. Er zijn stiekem erg veel mensen met een gluten intolerantie, maar ze weten het niet. Zo kun je o.a. veel last hebben van je darmen, bloedarmoede, huidproblemen en verminderde vruchtbaarheid. Dat laatste is voor mij de belangrijkste reden waarom ik veel minder gluten eet.

Als laatste eet ik ook zuivelvrij. Ik drink geen koeienmelk meer omdat deze bedoelt is voor koeien! Best logisch, als je erover nadenkt. De melk van een koe moet de 'baby-koe' zo snel mogelijk te laten groeien naar een zelfstandige koe. Gemiddeld loopt de mens pas rond de 12 maanden en een koe na een paar minuten in zijn nieuwe leven. De baby-koe heeft deze melk dus zeker nodig, wij absoluut niet. Verder zit er lactose in, net zoals in de moedermelk. Deze heb je nodig voor de groei en ontwikkeling als baby. Maar als volwassenen heeft je lichaam het niet nodig. Sterker nog, vele mensen zijn lactose-intolerant. Deze mensen missen het enzym lactase welke de lactose afbreekt. Hierdoor kun je veel last krijgen van je maag, en dat wil ik natuurlijk niet. Als vervanging gebruik ik nu plantaardige melk, zoals bijvoorbeeld amandelmelk en kokosmelk.

Afgelopen maand had ik op dag 15 al een eitje van 21 mm. Voorheen had ik op dag 21 een eitje van 18 mm (en hij sprong daarna ook meteen). Dat wil dus zeggen dat mijn cyclus een week korter (wat enorm veel is) en mijn eitje maar liefst 3 mm groter was en niet nog was gesprongen. Ik ben ervan overtuigt dat mijn voeding en beweging (ik ben trouwens ook nog eens 4 kilo afgevallen) hebben bijgedragen aan deze enorme sprong.

Inmiddels ben ik een fanatiekeling. Ik geloof 100% in mijn nieuwe levensstijl en de wetenschap dat dit ons dichter bij een zwangerschap kan brengen laat me zonder moeite doorgaan. Wanneer Gydo terug is gaat ook hij met mij mee doen. Ik stuur hem zo nu en dan een boek of gezonde snacks op en hij staat te popelen om te beginnen.
Omdat ik me goed voel bij deze levensstijl en ik vaak vragen krijg over wat ik nu dan eet of wat ik doe, wil ik daar de komende tijd wat aandacht aan besteden. Lekkere recepten, ervaring rondom de extra beweging en andere tips & tricks. Ik hoop daarmee andere mensen met vruchtbaarheidsproblemen mee te kunnen helpen (hoewel mensen zonder kinderwens er ook erg veel aan kunnen hebben :) ). En is het niets voor jou? Dan is dat natuurlijk ook oké. Je moet alleen doen waar jij je goed bij voelt!


Liefs Puck

#IUI 2 van de planning

De ene poging is nog maar net mislukt of de volgende begint alweer. 's Ochtends neem ik, naast mijn suikervrije ontbijt, trouw de hormonen in. De krengen in pilvorm zijn altijd wel vervelend, maar deze keer voelt het anders dan normaal. Ik heb het extra warm, mijn emoties nemen vaak de overhand en ik voel me gewoon niet top. Iets in mij zegt dat het sneller gaat dan normaal, dat de hormonen harder werken en mijn lichaam minder tegensputtert. Bij de eerste echo blijkt dat het klopt: ik heb al mooie eitjes en ze zijn al goed gegroeid.

'Ik denk dat we over een paar dagen de IUI al hebben', hoor ik haar zeggen. Ik kijk naar de verpleegkundige en voel paniek in mijn hele lijf. Mijn eisprong hoort pas over minimaal een week te komen, het mag nog niet! Het laboratorium (waar het zaad van mijn man bevroren is) is vanwege vakantie gesloten en zonder laboratorium geen IUI. Ze wil me graag 2 dagen later weer zien en de afspraak is dan ook zo gemaakt. Beduusd en enorm teleurgesteld loop ik het ziekenhuis even later uit.

Met veel hoop dat de stress van het afgelopen nieuws de groei heeft vertraagt stap ik 2 dagen later weer de afdeling binnen. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren word ik geroepen en neem ik even later plaats in de behandelstoel. De inwendige echo's doen geen pijn maar prettig is anders en omdat de uitslag van deze echo zo belangrijk is vind ik het extra spannend.
Inmiddels is het scherm mij niet vreemd meer. Ik herken wat de schaduw in het begin is en zie dan ook vlot hoe het ervoor staat. Nadat het baarmoederslijmvlies gecontroleerd is laat ze me de eierstokken zien. 'Kijk, hij zit er nog en hij is maar liefst 21 mm groot', zegt ze vrolijk. Ik kijk haar aan en tranen wellen op in mijn ogen. Nog 6 dagen voordat het laboratorium open gaat en mijn ei staat op het punt om te springen. Ik sta op, loop naar de kleedkamer en terwijl ik me aankleed hoor ik de verpleegkundige richting de deur lopen. 'Ik ga het even overleggen', zegt ze voordat ze de deur achter zich sluit. Ik sluit de klapdeur van de behandelruimte en neem plaats in de stoel aan het bureau. Uren verstrijken, hoewel het waarschijnlijk slechts minuten zijn geweest.

Plots stapt de verpleegkundige de spreekkamer weer in en neem stil plaats tegenover me. De blik in haar ogen zegt genoeg: we kunnen momenteel niets doen.
'Je bent te vroeg, hij gaat vandaag of morgen springen', zegt ze. Ik zie hoe haar mond de woorden vormt en vecht stilletjes tegen mijn tranen. Weer een maand voorbij, wel alle lasten maar geen enkel sprankje hoop. We zijn inmiddels ruim 2 jaar bezig en iedere maand voelt als de meest kostbare maand. Deze maand vieren we de verjaardag van de dochter van onze vrienden. Onze wens kwam lang geleden op hetzelfde moment en toch staan wij nog steeds op dezelfde plek terwijl ik zie hoe groot hun dochter inmiddels is geworden. 'Jullie zijn nog zo jong' en 'Ze kunnen tegenwoordig zo veel in het ziekenhuis' zorgt er niet voor dat wij zeker ouders zullen worden van een klein baby'tje. Deze onzekerheid is bijna ondragelijk en dat maakt dat iedere maand optimaal benut moet worden.

Nadat de 'wachtweken' voorbij zijn (die trouwens nog nooit zo saai en pijnlijk zijn geweest als nu) pak ik weer mijn eerste pillen, samen met mijn suikervrije ontbijt. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Het laboratorium is in ieder geval weer open!


Liefs Puck

IUI #1, poging 2: niet gelukt

In tranen zit ik in mijn kantoor. Na vele heftige krampen is ook de bloeding begonnen en komt bij mij het besef dat het deze keer niet gelukt is. Twee weken geleden kreeg ik de eerste IUI en vol met goede moed verliet ik het ziekenhuis. Alle omstandigheden waren goed: er waren 2 eitjes gesprongen, het zaad was bewerkt zodat alleen het beste nog over was en mijn baarmoederslijmvlies was bijna 3 keer zo dik als dat ze het graag zien. Zoals iedere maand na de eisprong paste ik mijn voeding aan alsof ik zwanger ben om alle risico's uit te sluiten en hield ik rekening met mijn doen en laten.

Op 22 juli liep ik de wachtkamer in met mijn vriendin die mee was voor steun. Na een korte wachttijd werd ik geroepen en liepen we mee naar de behandelkamer. Ik kreeg een reageerbuisje te zien met daarin het bewerkte zaad van mijn man waarop onze achternamen stonden en mijn geboortedatum. Nadat ik bevestigd had dat dit het juiste reageerbuisje was mocht ik plaatsnemen in de behandelstoel. 'Ik ga je alles vertellen wat ik ga doen' hoorde ik de verpleegkundige zeggen terwijl ze aan het voeteneind stond. Ze pakte de gereedschappen die nodig waren zoals de eendenbek, spuit met katheter en natuurlijk het zaad. De eendenbek werd warm gemaakt en ingebracht en al snel volgde de katheter met het zaad. Deze werd ingebracht in de baarmoeder en al snel was de inseminatie gedaan. Behalve het inbrengen van de eendenbek was de behandeling verder niet pijnlijk. Ze vertelde wat over de volgende stappen van de wachtweken en verliet daarna de kamer.
Daar lag ik, met mijn benen in een hoek op een stoel zo'n meter van de grond, mijn man in een ander werelddeel en mijn vriendin naast me op de stoel. Natuurlijk maakt het indruk dat we tot dergelijke behandelingen zijn aangewezen maar verder was het voor mij niet emotioneel.

Enige dagen voor mijn verwachtte menstruatiedag begon ik met het testen. Weer kwam er een zeer licht streepje te staan, maar hij was lichter dan de vorige keer. Iedere ochtend bleef ik trouw testen en de testen liepen niet op. Ik besloot een andere test te gebruiken en na de wachttijd van 3 minuten keek ik vol spanning naar het venstertje: wit. De controle streep was hard roze maar de test streep bleef weg. Na het geluk wat we vorige maand voelde, voelde ik me leeg. 'Ik blijf goede moed houden schatje', zei mijn man tegen mij toen ik hem vertelde dat ik het niet meer zag gebeuren. Zijn woorden beurde me op en hielden me enigszins optimistisch.

Met twee dagen overtijd bleek dan toch hetgeen waar we zo voor vreesde: de IUI poging was niet gelukt. Ik baalde, liep naar mijn kantoor om verder te gaan met werken en nam plaats achter mijn computer. Ik staarde naar mijn scherm maar zag niets. Alsof verdoofd ging alles langs me af en ook de muziek van de radio was weg. Langzaam vulde mijn ogen met tranen en met mijn hoofd in mijn handen bleef ik zitten. Ik voelde me ontroostbaar, verloren en het enige wat ik nodig had was mijn man. Het besef dat hij voorlopig nog niet thuis komt was eindelijk doorgedrongen en ik voelde me eenzamer dan ooit. Ik had nog nooit zoveel hoop op een zwangerschap gehad als deze maand en als een flits was hij weg. Ik wilde naar bed, slapen, en pas wakker worden op de dag dat ik Gydo weer op mag halen. Het was pas 19.00 uur (en ik weet natuurlijk dat ik zo lang niet kan slapen) dus besloot ik mezelf naar de sportschool te begeven. Sinds Gydo zijn vertrek heb ik de sportschool niet meer gezien dus met enige tegenzin heb ik me een goed uur flink uitgesloofd in een heerlijke groepsles waar ik mijn gedachte kon verzetten. Eenmaal thuis ben ik gaan douchen en heerlijk in mijn fris gedekte bed gaan slapen (want niets is zo lekker als slapen, na een douche, in een schoon bed).

Ik zou graag zeggen dat ik de komende periode positief zie. Dat het goed met me gaat en dat ik ook dit wel weer te boven kom. Maar dat kan ik niet. Ik voel me verloren, alleen en de beelden van ons als gezin met een kleine baby verdwijnen langzaam uit mijn verbeelding. De gedachte dat ik Gydo niet kan geven wat hij zo ontzettend graag wil in zijn leven doet me zeer. Ik hield van alles wat baby's betreft en keek bijvoorbeeld ook graag naar baby programma's op tv. Het geluk van deze mensen doet me zeer. Het zien van een baby, in het echt of op tv, is lastiger dan het ooit geweest is en het enige wat ik kan doen is hopen dat het weer minder wordt.
Ondertussen ga ik door met gezond eten (suikervrij, glutenvrij en zuivelvrij om mijn hormonen weer in balans te brengen in de hoop dat de PCOS ook verdwijnt), sporten en verder goed voor mezelf zorgen zodat ik er alles aan heb gedaan wat in mijn kunnen ligt.
En verder...verder blijf ik doorgaan. Onze tunnel is donker, pikzwart. Maar in de hele verre verte is ook voor ons een dof lichtje.


Liefs Puck

Van een positief streepje naar een negatief streepje

Met een raar gevoel speur ik de signalen af die mijn lichaam liet zien. Ik moet wachten op de menstruatie en voor eens ben ik blij als hij er is. Normaal staat het gelijk aan verdriet maar voor deze keer betekent het de start van een nieuwe kans.
Na een lange periode, althans zo voelt het, breekt cyclusdag 1 aan. Toch wat teleurstelling omdat ik niet zwanger blijk te zijn maar blij dat ik kan beginnen met de Clomid.

Het doosje met de pillen ligt braaf in de keuken en op dag 3 is het eerste moment aangebroken. Ik maak mijn ontbijt klaar, pak de Clomid en een pil met foliumzuur en loop naar de woonkamer. Het ontbijt en de foliumzuur zijn weg en na wat geklooi is ook de Clomid weg. Kort daarna voel ik een zeurende hoofdpijn opkomen en voel ik me niet helemaal goed. Natuurlijk heb ik al veel onderzoek gedaan voordat ik de eerste pil nam en ik weet dat deze bijwerkingen veel voorkomen.
Behalve dat ik 's nachts wakker word met het gevoel alsof ik koorts heb en enorm misselijk ben zijn de bijwerkingen minimaal.

Vol goede moed lopen we op dag 9 de wachtkamer van de afdeling binnen. We verwachten te gaan zien hoeveel en vooral hoe groot de eitjes zijn en kunnen dus haast niet wachten tot we worden geroepen. Even later loop ik vanuit het kleedhokje naar de stoel en al snel horen we dat er nog niets is gebeurd. 'Helemaal niet zo raar', zei de verpleegkundige die ons helpt. Het kan zijn dat de dosering niet goed is voor me of dat mijn lichaam er gewoon wat langzamer op reageert. Flink teleurgesteld lopen we naar buiten. Waarom heeft mijn lichaam niets gedaan? Lukt het zelfs niet met een beetje hulp? Een paar dagen later, op dag 12, heb ik weer een echo. Nog steeds is er niets gebeurd en weer krijg ik een briefje mee waar een nieuwe afspraak op staat.
Een echo later heb ik 1 follikel (eiblaasje) die iets gegroeid is en op dag 19 heb ik zelfs een follikel van 15 mm. Hij moet 20 zijn om te springen dus ik ben erg blij om te zien dat we richting de goede kant gaan.

Omdat de vorige echo op vrijdag was mag ik op maandag weer terug komen. Vol verwachting kijk ik naar het scherm en ik zie nergens het eiblaasje meer. 'Hij is weg' zegt ze. Ze laat me de plek zien waar hij zat en ik zie een leeg blaasje. Dat betekend dat de officiële wachtweken in zijn gegaan.

We hebben de wachtweken nog nooit zo bewust meegemaakt omdat we nooit eerder wisten wanneer de eisprong was. Normaal hadden we een speling van 1 tot 2 weken waarin we wachtten op de menstruatie (of natuurlijk liever niet...) maar nu weten we precies wanneer de menstruatie verwacht was. We naderen de NOD (niet ongesteld dag, ja dit is een officiële afkorting in zwanger-worden-land :) ) en ik pak toch een test uit de lade. De zenuwen worden me te veel en ik wil weten waar ik aan toe ben.

Wanneer de 3 minuten wachttijd van de inmiddels oh zo bekende test voorbij is kijken we naar de het venstertje. Zien we dat nu goed, een streepje? Samen kijken we naar de test en besluiten om allebei een streepje te zetten boven het venster waar wij denken een streepje te zien. Ja, we zien allebei hetzelfde streepje. We besluiten de dag erna nog een test te doen en ook hierop staat een streepje. Heel voorzichtig zijn we enorm enthousiast en spreken we over de blijde momenten wanneer we het aan onze familie en vrienden mogen gaan vertellen.

In de afgelopen 2 jaar hebben we vele zwangerschapstesten verzameld. Zo ligt er nog een die zo goed als over de datum is, met een druppelaar en vele andere. Ik besluit er een paar tegelijk te doen en ook hieruit komen verschillende streepjes. Na al deze testen hebben we nog geen knal positieve test in handen wat ons huiverig maakt.

Wanneer ik 3 dagen overtijd ben heb ik een bel afspraak met onze arts. Ik kijk er erg naar uit want ik kan dan aangeven dat ik licht positieve testen heb gehad en nog niet ongesteld ben. Ik heb een hekel aan bloedprikken maar ik hoop dat hij me toch vraagt dat te gaan doen. In je bloed is het nu eenmaal duidelijker.
Vlak voor het gesprek met de arts gebeurt het waar we zo voor vreesde, ik werd ongesteld.

Verdrietig spreek ik de arts en krijg ik te horen dat ik naar de dubbele dosis van Clomid mag. Verder is het zo dat er een bevrucht eitje is ingenesteld wat helaas niet is blijven zitten. Dit allemaal is een flinke klap in ons gezicht. Van een verwachtingsvolle toekomst naar een onzekere toekomst. Van een gelukkige situatie naar een verdrietige situatie.
Wel zijn wij erg dankbaar dat wij dit samen hebben mogen ervaren. Samen kijken naar een streepje op een test en samen dingen plannen. Deze ervaring hadden wij niet eerder meegemaakt en maakt ons blij. Er zat iets en dat doet ons erg goed.

Geen poetische blog of een verhaal in een leuk jasje. Dit keer een gewone informatieve tekst.
Helaas is dit alles me zwaar gevallen en speelt het dagelijks in mijn hoofd. Inmiddels zit ik weer volop in de nieuwe behandeling en kijken we weer vooruit. Hopelijk heb ik over een maand weer een (hopelijk wel een stuk donkerdere) positieve test in mijn handen.

Liefs Puck

Een ijskoud bericht

De wekker gaat. Ik draai me om en zie dat het 6.00 uur is en ben meteen teleurgesteld. Om 8.30 uur hoeven we pas te vertrekken naar het ziekenhuis en dat duurt me te lang. Eventjes doe ik mijn ogen dicht maar door de spanning gebeurt er niets.
Vandaag is de eerste afspraak na de operatie en we weten niet precies wat we gaan bespreken. Zelf denken we dat we de behandeling gaan bespreken maar als er iets is wat we tot nu toe hebben geleerd: het gaat meestal niet zoals je denkt.

Vol goede zenuwen stappen we een paar uur later de wachtkamer van het ziekenhuis in. Voor het eerst is er niemand, dat vind ik fijn. We nemen plaats en na een korte wachttijd (wat best ongebruikelijk is) wordt mijn meisjesnaam geroepen. De dokter kijkt, zoals altijd, zeer serieus. Ik krijg er de kriebels van. Samen met de stagiaire lopen we de spreekkamer in.

'Hoe is het gegaan?' zegt hij terwijl hij iets aanklikt op de computer. 'Goed' zeg ik twijfelachtig maar trots. Ik neem aan dat hij het over de operatie heeft. 'Mooi. Heeft mijn collega besproken wat de uitkomsten waren?' hoor ik hem zeggen. Ja, dat heeft ze. Alles zag er mooi uit en er was niets op te merken. De dokter bevestigd het nogmaals en ik hoor optimisme in zijn stem.
'Zullen we dan nu aan je cyclus gaan werken?' Huh, wat? Ik begrijp niet wat hij zegt. Bedoelt hij dat we nog een tussenstap gaan maken? Gaan we nu nog steeds niet beginnen? Met allerlei geluiden wat eigenlijk woorden horen te zijn probeer ik mijn verwarring duidelijk te maken. Hij verduidelijkt zich en kort daarna schrijft hij een recept uit: Clomid! Yes, dit wilde we zo graag! Clomid gaat ervoor zorgen dat er een paar eitjes gaan groeien waarvan er een zal springen, die hopelijk bevrucht zal raken. Op een ander briefje zet hij wat kruisjes en een cirkeltje en vervolgens legt hij beide brieven voor mij neer. Ik bekijk ze en zie dat ik 50 mg Clomid krijg, voor 5 dagen lang. Op bepaalde cyclusdagen moet ik het pilletje nemen en een paar dagen later moet ik terug voor een echo. We gaan dan kijken hoe de eitjes zich ontwikkelen en hoe het er verder allemaal uit ziet. Ik luister naar de dokter, knik en stel wat vragen.
Ik vertel hem nogmaals dat mijn man een paar maanden weg zal zijn deze zomer en dat we daarom blij zijn dat we nog voor zijn vertrek kunnen beginnen. Hij kijkt ons aan, is even stil en vraagt vervolgens hoelang hij weg blijft. 'Minimaal 3 maanden' zegt mijn man. Hij kijkt ons heel serieus aan en zegt: 'We kunnen jouw zaad invriezen. Middels inseminatie kunnen we dan de maanden dat je weg bent toch benutten'. Ik kijk mijn man aan en beide zijn we verbaasd. We hebben het hier al vaker over gehad maar daarna zeiden we altijd meteen dat we deze optie toch niet zouden hebben. En nu is hij hier, volledig te kiezen. We bespreken het wat en hij maakt een notitie in mijn dossier. Mochten we dit door willen zetten moeten we hier op tijd mee beginnen. Ik neem me voor het met de eerste echo te bespreken.

Enkele ogenblikken later staan we weer buiten. Blij dat ik ben met de Clomid (en geloof me, op een hele rare manier ben ik er dolgelukkig mee. Yaay, extra en rare hormonen in mijn lijf...) ben ik ondersteboven van de keuze van het invriezen. We lopen naar de apotheek en bespreken volop het invriezen. Alle voor en tegen argumenten proberen we te bedenken en dit blijkt een lastige keuze.

We zijn inmiddels 2 dagen verder en de afgelopen 3 dagen hebben we alle argumenten besproken en daardoor onze keuze kunnen maken. De keuze staat nog wat wankel maar gelukkig hebben we nog een goede week voordat we de keuze moeten doorgeven. Want deze kans is toch wel erg prettig maar ongewoon. Nooit had ik verwacht de optie te hebben om door te gaan met onze droom tijdens zijn afwezigheid. Niet stil te staan voor minimaal 3 maanden. Maar alles wat erbij komt, kan ik dat wel alleen. Willen we dat zonder elkaar doen? Of is onze droom groter? Een ding is zeker, liefde overwint alles!

Liefs Puck

Liefde voor alle wens mama's

Moederdag, vandaag is het zover. Een dag waar ik al even tegenop keek en omdat de reclames rondom Moederdag enorm aanwezig zijn is het iets waar je niet van kunt ontsnappen. Zo kreeg ik een email met de tekst 'Leuke aanbiedingen voor jou en je kleintje', hoorde ik op de radio dat 'moeders het verdienen om een cadeautje te krijgen' en zag ik gelukkige foto's van moeder en kind in reclamefolders.
Ik waardeer mijn moeder iedere dag en ben dan ook van mening dat dit niet een speciale dag nodig heeft. Maargoed, hij is er nu eenmaal. Ook dit jaar ben ik zelf geen moeder en mensen die ik persoonlijk ken zullen het ook een pijnlijke dag vinden.
Maar hoe komen we deze dag door? Ik heb wat tips om de dag wat dragelijker te maken.

1. Laat Facebook voor wat het is vandaag!
Dit kan misschien wel een van de belangrijkste zijn. Mij is het al niet gelukt. Als social media liefhebber die ik ben opende ik vanochtend vroeg al mijn Facebook account. Daar waren de eerste 7 posts foto's van Moederdag ontbijtjes en zelfgemaakte cadeaus. Gezien mijn leeftijd zijn er veel mensen in mijn vriendenlijst die dit jaar voor het eerst Moederdag vieren. Erg blij voor hun, maar zeer pijnlijk om al deze posts te zien.

2. Ga naar ouders, schoonouders, peelgouders en stiefouders voordat je zus met haar kroost komt.
Ja, je bent dol op je neefjes en nichtjes maar op een dag als vandaag is het iets te confronterend om ze om je heen te hebben. Wanneer ze bekend zijn met jullie kinderwens, wees er open over. Weten ze het niet? Zeg dat je nog even naar de leuke markt in de stad wil of samen wil genieten van de zondag. Denk aan jezelf!

3. Koop iets leuks voor jezelf.
Het is natuurlijk geweldig lief als je partner heeft gedacht aan een kleinigheidje. Ondanks dat je geen kinderen hebt ben je nog wel een moeder in je hart. Ik heb voor mezelf een lock machine gekocht. Ik ben enorm blij en ik kan me er uren achter verstoppen, ideaal op een dag als vandaag! Koop of doe is wat je graag wilde en waar je jezelf in kan verliezen. Gewoon, omdat het soms fijn is!

4. Geniet van de vrijheid.
Liever wil je gebonden zitten aan voedingen iedere 4 uur en een baby die lief naar je lacht. Maar het feit is dat het vandaag niet zover is wat betekent dat je alle kanten op kunt. Probeer het van een andere kant te zien en pak je spullen en ga heen waar je heen wil. Geniet van deze vrijheid en geniet vooral van elkaar.

5. Heb een infertiliteit-vrije dag.
Nou, mij is het al niet gelukt. Ik ben op Pinterest gaan kijken, op de besloten groep van Freya op Facebook en ik schrijf dit blog. Of ik me er beter bij voel, ik weet het niet. Maar probeer een dagje niet teveel stil te staan bij het feit dat zwanger worden (nog) niet lukt. Ja, ik weet het: makkelijker gezegd dan gedaan! Voor mij zal het dan ook niet gaan lukken maar wie weet, voor jou wel :)

Nu, sluit alles af en geniet samen met je partner van deze dag. Ik ben vandaag erg dankbaar voor mijn lieve man, mijn hondjes en mijn mama en zal proberen te genieten vandaag. Doe jij dat ook?

Wees ervan bewust dat ik aan je denk!

Een infuus, een laparoscopie en een uitslag

Om 7.30 uur moest ik me melden in het ziekenhuis. Met een koffertje gevuld met spullen zoals mijn pyjama, badjas en toiletartikelen stond ik bij de balie van het dag centrum. Na een korte tijd werden we geroepen en liet de verpleegkundige (die het volgens mij ook nog erg vroeg vond) ons het bed zien waar ik in kwam te liggen. Ik zette mijn koffer weg en liep daarna samen met mijn man naar een leestafel. Zonder enige verdere informatie werden we daar neergezet en moesten we wachten tot mijn naam geroepen werd. Aangezien we niet wisten of dit een half uur zou zijn of twee uur was dit een vervelende wachttijd. Al twee mensen werden geroepen terwijl ik de eerste was die aanwezig was deze ochtend. Met alles wat ik in me had probeerde ik wat afleiding te zoeken en na ruim een uur wachten stond de verpleegkundige op een afstandje mij te wenken. 'Wie, ik?' vroeg ik zonder geluid. 'Ja', knikte ze. Ik moest mijn operatie hemd aandoen en een paar ogenblikken later rolde ik door de gangen van het ziekenhuis. Vlak voor de klapdeuren kwam een van de momenten waar ik zo tegen op zag: het gedag zeggen tegen mijn man. Met tranen over mijn wangen kreeg ik een kus en werd ik weggerold.

Eenmaal in de voorbereidingskamer (wat meer een zaal is) lag ik te wachten op iemand die mij kwam helpen. Na enige tijd kwam een anesthesioloog die de paniek in mijn ogen zag. We raakte aan de praat en al snel zag ze dat we vanuit Gynaecologie kwamen en wat de reden van de laparoscopie was. Het was heel fijn hoe begripvol en rustig ze was. Nadat ik had verteld dat ik erg bang voor het infuus en de uitkomst van de operatie was keek ze me geruststellend aan. 'We nemen de tijd voor het zetten van het infuus en ik blijf gewoon even rustig hier', zei ze. Ik knikte en wachtte tot ze alle spullen bij elkaar had. Op het dagcentrum had ik 2 pleisters op mijn handen gehad met een verdovend middel zodat ik minder zou voelen. Ze werken erg goed, bleek later, want buiten een prik voelde ik vrij weinig. Zo trots als wat lag ik op het bed: angst 1 alvast overwonnen!
Ik lag te wachten tot ik naar de OK mocht en in de tussentijd kletste ik wat met mijn buurman. Ineens stonden er 2 mensen bij mijn bed en werd ik naar de OK gerold. Ik kreeg daar een laatste check (zodat ik geen hand operatie kreeg maar echt een laparoscopie) en even later voelde ik me heel snel wegzakken onder de narcose.

Ik werd wakker terwijl ik een buisje in mijn neus kreeg (die ik er even vlot weer uit trok) en al snel voelde ik een flinke pijn. Ik greep mijn buik vast en na een fractie van een seconde kreeg ik pijnstillend via mijn infuus. Ik was in de war, sliep eigenlijk nog en had geen idee wat er gebeurde. Zeer langzaam werd ik wakker en voordat ik 100% bij was werd ik weer naar het dag centrum gerold. Tenminste, zo heb ik het beleefd. Gek spul, die narcose. Eenmaal aangekomen zag ik mijn man staan met een grote glimlach op zijn gezicht: geluk en opluchting. Wat was het fijn om hem te zien!
Ik werd op mijn plek gerold en na wat extra pijnstilling omdat het toch nog te zeer deed mocht ik wat drinken. Ik probeerde wat te slapen wat niet echt lukte en wachtte ongeduldig tot het eet moment. Mijn controles waren goed en ik genoot kort daarna van heerlijke boterhammen (ik moest namelijk nuchter binnenkomen en het was inmiddels 12.30 uur geweest).

Iets later keek ik op en zag ik een bekend gezicht langs mijn bed: het was de arts die mij geopereerd had. 'De operatie is goed gegaan. De eileiders waren volledig doorgankelijk en we hebben geen verklevingen gevonden.' Ik keek haar even aan en probeerde te begrijpen wat ze zei. Ik was er heilig van overtuigd dat mijn eileiders afgesloten zouden zijn. 'Dus, alles is goed?' vroeg ik twijfelachtig. Ze bevestigde wat ik vroeg en na nog wat informatie vertrok ze weer.
Gydo en ik keken elkaar aan, in stilte. Beide zo blij met het nieuws. Dit betekend zeer waarschijnlijk dat we niet direct bij IVF beginnen maar dat we waarschijnlijk beginnen met hormoon pillen.
Over 2,5 week hebben we een afspraak en gaan we alles bespreken, spannend!

Inmiddels ben ik weer thuis en voel ik me een stuk beter. De pijn is nog niet weg en ik ben nog wat moe, maar ik voel me veel beter dan ik had verwacht. Ik heb angsten overwonnen en ben dan ook zeer trots op mezelf! We zijn opgelucht en enigszins optimistisch over de tijd die komen gaat. Zelfs ik zie het misschien wel gebeuren. Samen gaan we er tegenaan!


Liefs Puck