Blauwe slingers en blauwe hapjes

Een paar weken geleden kreeg ik een berichtje van een nummer wat ik niet ken. Ik zat in een groep app met nog bijna 20 andere vrouwen en al snel bleek dat de gelegenheid een babyshower was. De aanstaande voor-de-tweede-keer moeder (de vriendin van de neef van mijn man, die ik inmiddels ook zeker als vriendin beschouw) had ook mijn telefoonnummer gegeven en ik was direct vereerd dat ze mij er graag bij zou willen.

Een paar dagen voor de babyshower was ik bezig met de spulletjes die ik mee zou nemen. We gingen onderandere rompertjes versieren en aangezien ik dat professioneel doe voor mijn werk (ik heb een eigen onderneming) had ik wat spullen die daarbij erg handig en leuk waren. Ineens kreeg ik enorme zenuwen. Ik was telkens enkel bezig geweest met het feit dat ik mocht komen en had er nog niet bij stil gestaan dat we de komst van een kleine baby gingen vieren. Slik, dat kan best nog wel eens confronterend worden. Ik besloot me er niet drukker om te gaan maken dan nodig en legde de tas met spullen netjes apart. Ik was er klaar voor!

Op de ochtend van de babyshower mocht ik eerst nog gaan werken. Sinds kort werk ik een paar uurtjes voor een baas zodat ik de sociale contacten niet ga missen. Mijn man moet vanwege zijn werk zo nu en dan een periode van huis en ook aankomende zomer vertrekt hij voor een tijdje naar het buitenland. Met dat in het vooruitzicht ging ik op zoek naar een baan. Gelukkig had ik deze zeer snel gevonden.
Rond het middaguur rondde ik de laatste werkzaamheden van de dag af en stapte ik even later de voordeur van het pand uit. Ik was blij dat mijn man thuis was want dan had ik nog even wat bemoedigende woorden voordat ik ging. Na een snelle lunch stapte ik met mijn gevulde tas met rompers, versier materialen, hapjes en een baby foto in de auto en reed ik naar het huis van mijn vriendin. Ik parkeerde de auto en haalde nog even diep adem. Nadat ik de woorden 'ik kan het wel' een paar keer in mijn hoofd had herhaald stapte ik de auto uit.

Langzaam kwamen er steeds meer mensen binnen en al snel zag ik dat ze niet de enige zwangere was. Een aanstaande voor-de-eerste-keer moeder straalde aan de andere kant van de tafel. Weer kwam het voor mij niet meer zo onbekende gevoel naar boven: zo blij voor de ander maar zo rot voor mijzelf. Ik ben me gelukkig bewust van het feit dat het ieders goed recht is om dat geluk te delen en ik zal dan ook nooit vragen of iemand dat niet wil doen. Mijn probleem is mijn probleem en daar hoeven andere zich niet rot over te voelen. Maar stilletjes vocht ik tegen de tranen die in de hoeken van mijn ogen omhoog kwamen.

Na een tijdje vroeg mijn vriendin of we de babykamer wilde zien. Ik was enorm nieuwsgierig maar besloot te blijven zitten. Ik wist dat ik het niet aan kon op dat moment en ik wilde niet dat mijn vriendin dat zou zien, het moest immers een top feest worden!
Samen met haar schoonmoeder en schoonzus (de tante en nicht van mijn man) bleef ik beneden wachten, zij hadden de kamer al gezien. Vanuit de andere kant van de kamer kwam de vraag hoe het met me ging. Ik hoorde de woorden en probeerde zo goed als ik kon uit te brengen dat het wel prima ging. Maar helaas, mijn tranen verraadde me al snel en binnen enkele ogenblikken zat de nicht van mijn man naast me en sloeg ze een arm.om me heen. De tranen rolde over mijn wangen terwijl ik met man en macht probeerde om ze te laten stoppen. Zijn tante vond het erg moedig dat ik toch gekomen was en dat deed me goed. Ik hoorde de eerste voetstappen al weer op de trap en met de tissue die ik kreeg probeerde ik alle sporen van verdriet te wissen. Ik verwisselde van plek en ging bij de tante en nicht van mijn man zitten en ze hielpen me snel met wat afleiding.

Gelukkig begonnen we kort daarna met het proeven van alle hapjes die iedereen mee had genomen (en pff, wat was het veel!) en vervolgens mocht de aanstaande voor-de-tweede-keer mama raden welke babyfoto bij welke aanwezige dame hoorde.
Daarna gingen we de omvang van haar buik raden met een mooi lintje, schreven de we de verwachtte bevallingsdatum en naam op (die iedereen persoonlijk dacht zeker te weten...) en als laatste decoreerden we allemaal wat saaie witte  rompers. De resultaten waren enorm leuk en als ik terug kijk was het een erg geslaagde dag.

Ik ben blij dat ik geweest ben. Ik wist dat het niet makkelijk ging worden en helaas hebben mijn emoties het eventjes van mij gewonnen. Maar de rest van de dag was ik ze de baas. Het was leuk om te zien dat iedereen samen was gekomen om de komst van deze baby te vieren en ik had het niet willen missen!

Liefs Puck